Schizofrenia przewlekła.

Przypadki o przewlekłym; stopniowym, długotrwałym początku są z zasady schizofrenią przewlekłą, w przebiegu której powstał zespół hebefreniczny. Ten sam zespół może jednak wystąpić jak grom z jasnego nieba. Od dawna już wiadomo, że hebefrenia występuje w młodym wieku, często w okresie pokwitania i niewiele później, rzadziej jako hebefrenia dziecięca. Dlaczego tak jest, nie wiadomo dokładniej. Zasada ta nie jest jednak dogmatem, gdyż zespoły hebefreniczne można spotkać, co prawda rzadko, i w czwartym dziesiątku lat i wyjątkowo jeszcze później. Osobnik, który zachowywał się bez zarzutu, zaczyna nagle zdradzać dziwactwa, przybierać niepoważne formy, śmiać się bez powodu, okazywać zachowanie knąbrne, kpiarskie, krotochwilne, błazeńskie. Uderza zachowanie bez dystansu w stosunku do przełożonych, rodziców, osób starszych. Chory staje się nietaktowny, bezczelny, nachalny, gruboskórny, drażliwy. Mimika i ruchy sprawiają wrażenie sztucznej pozy, nieszczerego patosu, przesady. Od początku stwierdza się zanik przejawów uczuciowości wyższej. W szkole czy w pracy zawodowej chory pozwala sobie na niepoważne kpinki, drwiące uśmiechy, wesołkowate dowcipy i kawały. Wszelki apel do poczucia obowiązku, do rozsądku, do uczuć społecznych , rodzinnych, ogólnoludzkich chory puszcza mimo uszu. Zanika wzgląd na elementarny interes własny. Kary lub groźby nie robią na chorym wrażenia. Przestaje mu na czymkolwiek zależeć. Staje się bezwstydny, nieczuły na opinię publiczną, bez ambicji. Błaznująca hebefreniczka 13-letnia dziwacznego zachowania. W rozmowie z chorym nie wyczuwa się śladów syntonii w przeciwieństwie do stanu maniakalnego, gdzie współbrzmienie afektywne z otoczeniem jest aż do przesady podkreślone. Tutaj żadnego kontaktu uczuciowego z chorym nawiązać nie można. Nawet jeżeli jest wesoły, jeżeli śpiewa i tańczy, wyczuwa się w zachowaniu jego fałszywą grę, autystyczną motywację; sprzeczność z wypowiedziami i z przypuszczalnymi przeżyciami chorego. Chory może wypowiadać urojenia prześladowcze strasznej treści i śmiać się przy tym beztrosko, może wygłaszać wzniosłe zasady etyczne i zarazem robić cyniczne miny. Te objawy paratymii i paramimii świadczą o rozłamie między treścią myślenia a życiem uczuciowym z jednej strony i między treścią wewnętrznych przeżyć a ich mimicznym wyrazem z drugiej strony. [hasła pokrewne: stacja dializ, poradnia psychologiczna bielany, leczenie w komorze hiperbarycznej cena ]