Przypadki o przewleklym; stopniowym, dlugotrwalym

Przypadki o przewlekłym; stopniowym, długotrwałym początku są z zasady schizofrenią przewlekłą, w przebiegu której powstał zespół hebefreniczny. Ten sam zespół może jednak wystąpić jak grom z jasnego nieba. Od dawna już wiadomo, że hebefrenia występuje w młodym wieku, często w okresie pokwitania i niewiele później, . rzadziej jako hebefrenia dziecięca. Dlaczego tak jest, nie wiadomo dokładniej. Zasada ta nie jest jednak dogmatem, gdyż zespoły hebefreniczne można spot- kać, co prawda rzadko, i w czwartym dziesiątku lat i wyjątkowo jeszcze póź- niej. Osobnik, który zachowywał się bez zarzutu, zaczyna nagle zdradzać dzi- wactwa, przybierać niepoważne formy, śmiać się bez powodu, okazywać zacho- wanie knąbrne, kpiarskie, krotochwilne, błazeńskie. Uderza zachowanie bez dystansu w stosunku do przełożo- nych, rodziców, osób starszych. Cho- ry staje się nietaktowny. bezczelny, nachalny, gruboskórny, drażliwy. Mi- mika i ruchy sprawiają wrażenie sztucznej pozy, .nieszczerego patosu, przesady. Od początku stwierdza się zanik przejawów uczuciowości wyż- szej. W szkole czy w pracy zawodo- wej chory pozwala sobie na niepo- ważne kpinki, drwiące uśmiechy, we- sołkowate dowcipy i kawały. Wszelki apel do poczucia obowiązku, do roz- sądku, do uczuć sp olećznych , rodzin- nych, ogólnoludzkich chory puszcza mimo uszu. Zanika wzgląd na ele- mentarny interes własny. Kary lub . groźby nie robią na chorym wraże- nia. Przestaje mu na czymkolwiek zależeć. Staje się bezwstydny, nie- czuły na opinię publiczną, bez ambi- cji. Błaznująca hebefreniczka 13-letnia dziwacznego zachowania. W rozmowie z chorym nie wyczuwa się śladów syntonii w przeciwieństwie do stanu maniakalnego, gdzie współbrzmienie afek- tywne z otoczeniem jest aż do przesady podkreślone, Tutaj żadnego kontaktu uczuciowego z chorym nawiązać nie można. Nawet jeżeli jest wesoły, jeżeli śpiewa i tańczy, wyczuwa się w zachowaniu jego fałszywą grę, autystyczną motywację; sprzeczność z wypowiedziami i z przypuszczalnymi przeżyciami chorego. Chory może wypowiadać urojenia prześladowcze strasznej treści i śmiać się przy tym beztrosko, może wygłaszać wzniosłe zasady etyczne i zarazem robić cyniczne miny. Te objawy paratymii i paramimii świadczą o rozłamie między treścią myśle- nia a życiem uczuciowym z jednej strony i między treścią wewnętrznych przeżyć a ich mimicznym wyrazem z drugiej strony. [hasła pokrewne: , pieczenie w miejscach intymnych, psycholog Kraków, implanty Warszawa ]